It's more fun in the Philippines: Manila en Bohol
Blijf op de hoogte en volg Devi
11 Juni 2013 | Filipijnen, Bohol
Hoi allemaal! Sorry dat het tweede deel even wat langer op zich heeft laten wachten. De laatste paar dagen ben ik druk bezig geweest met inpakken, lijstjes maken van wat er nog gedaan en geregeld moet worden, en natuurlijk met die lijstjes zo snel mogelijk afwerken. Daarbij voel ik me sinds zondag ook niet zo heel erg lekker, dus het ging allemaal even wat trager dan gepland. Maar goed, hier zijn we dan, en laat ik maar meteen beginnen bij waar ik gebleven was.
Zaterdagochtend vertrok ons vliegtuig van Puerto Princesa terug naar Manila, de hoofdstad van de Filipijnen. Het oorspronkelijke plan was om die avond met de nachtbus naar het noorden te gaan om de rijstvelden te bezoeken, en dan de volgende nacht met de nachtbus terug. Zo'n rit met de nachtbus duurt ongeveer acht uur, acht slapeloze uren. Toen wij in de Filipijnen aankwamen en al zo moe waren na 1 slapeloze nacht, hebben we al gauw besloten om dit plan toch maar niet door te zetten. Het zou veel te vermoeiend geweest zijn, en bovendien wisten we niet of we wel op tijd kaartjes voor de bus konden regelen. We hadden al vanaf Taipei geprobeerd om naar het bedrijf van de bussen te bellen, maar dit nummer werkte helaas niet.
Dat dit niet doorging, was natuurlijk geen ramp, het was heel jammer ja, want zo'n kans heb je niet vaak om zoiets moois van de wereld te zien, maar nu hadden we wel de tijd om de hoofdstad te gaan verkennen. We hadden sowieso al een hostel geboekt in Manila, zodat we daar het meeste van onze spullen zouden kunnen laten als we met de nachtbus gingen, maar nu hebben we er nog beter gebruik van gemaakt door er te blijven slapen, en we hebben er onze was gedaan. Want ja, als je twee weken op vakantie gaat met alleen maar een backpack, is het toch wel noodzakelijk om minimaal een keer al je kleding te wassen, want zoveel kleding kan helemaal niet meenemen. Het wassen ging op een primitieve manier, een bak met koud water, wat wasmiddel, en goed uitspoelen maar! We konden het gelukkig lekker buiten laten drogen.
Zondag zijn we nog even de stad in geweest. We zijn naar het Portugese gedeelte van de stad geweest, Intramuros, waar nog heel veel oude gebouwen bewaard zijn gebeleven. Ook stond er een hele mooie kathedraal, maar helaas was die gesloten. Ook hebben we nog even een mooi fort bezichtigd, waar we vooral op bankjes en stoelen hebben gezeten omdat het bloedheet was, en later zijn we naar de Manila Bay gegaan om een mooie zonsondergang te bekijken. En die was zeker mooi. Jammer dat er in het water heel veel beesten zaten die wij waterkakkerlakken hebben genoemd, want daar leken ze op, en nog erger dat die af en toe de rand op klommen waar jij op zat om van het uitzicht te genieten.
Maandag was het alweer tijd om door te vliegen naar het laatste eiland, Bohol. Daar zijn we eerst twee nachten in de hoofdstad gebleven, Tagbilaran, de laatste twee nachten zijn we naar Panglao gegaan, waar hele mooie stranden zouden zijn. De eerste dag op Bohol zijn we naar het Tarsier sanctuary geweest. Tarsier staat beter bekend als het kleinste aapje op aarde, terwijl het eigenlijk helemaal geen aapje is, het is wel een primaat maar stamt eigenlijk af van een andere diersoort. De vergelijking met aapjes is op zich wel te begrijpen als je het beestje gezien hebt. In de sanctuary leven de beestjes in hun eigen leefomgeving. We hebben er twee kunnen zien omdat ze heel klein zijn en vaak dus moeilijk te vinden. Maar twee was wel genoeg. Ze zien er echt super schattig uit met hun grote ogen die groter zijn dan hun hersenpan. Op de terugweg hebben we voor het eerst in een jeepney gezeten. Dit zijn de Filipijnse bussen die door de stad rijden. de jeepney's worden vaak helemaal volgepropt en zijn supergoedkoop om mee te reizen, maar comfortabel is wel anders.
Dinsdag hebben we de chocolate hills bezocht. Dit zijn heuvels die het hele jaar bruin zijn, en aan het begin van het regenseizoen worden ze groen. Dit prachtig stukje natuur staat ook op de werelderfgoedlijst. De reis naar de chocolate hills duurde iets meer dan een uur. Gelukkig hoefden we niet in een jeepney, maar we zaten in een vrij normale bus, dan wel zonder ramen (er zaten alleen gaten) en zonder een deur. Dat is hier blijkbaar heel normaal omdat het toch altijd super warm is, en mocht het regenen dan zijn er houten luikjes die je voor het 'raam' kan doen. De chocolate hills waren natuurlijk supermooi om te zien, maar meer dan ernaar kijken kan je niet doen, dus we hebben wat rondgelopen, mooie foto's gemaakt en wat gegeten terwijl we genoten van het mooie uitzicht.
Op de terugweg zijn we nog even gestopt bij Prony de Python. Dit is de grootste python op aarde die in gevangenschap leeft. Hij is 8,5 meter lang en hij weegt zo'n 240 kg. En guess what... we mochten in de kooi! Ik vond het best wel spannend en ook wel een beetje eng zeker om hem aan te raken en zo dichtbij hem te staan, maar gelukkig vond Tirza het nog enger. De slang was aan het vervellen dus hij was sowieso al minder actief dan normaal. Maar toen hij begon te bewegen, gingen wij toch wel even zweten, gelukkig ging het uiteindelijk allemaal goed en hebben we mooie foto's kunnen maken.
Woensdag was het alweer tijd om ons laatste hotel op te zoeken. Met een jeepney vertrokken we richting Panglao. Panglao is het meest westelijke gedeelte van Bohol wat met twee bruggen aan het eiland vast zit. Daar zaten we vlakbij Alona beach, in een hotel met twee zwembaden! Daar hebben we dus meteen maar even gebruik van gemaakt, aangezien het bewolkt was en dus niet noodzakelijk was om op het stand te gaan liggen. 's Avonds zijn we opgehaald met een personenauto om weer terug richting Tagbilaran te gaan voor de fireflies tour. Met een boot waar we alleen maar met z'n tweeën op zaten samen met een gids en twee jongens die de boot bestuurden, voeren we de Abathan river over. De vuurvliegjes zijn vaak te vinden in een gebied waar mangrovebomen staan. Ze waren maar in een aantal bomen langs de kant te zien, maar in die bomen zaten er wel heel erg veel. Hoe donkerder het werd, hoe meer je er kon zien. Op de rivier was et trouwens pikkedonker zodat we de vuurvliegjes beter konden zien. Het enige licht dat we hadden was van een van de twee jongens die een zaklamp had. We hebben zelfs nog een vuurvliegje mogen vasthouden, toen ze er twee voor ons gevangen hadden, maar helaas vloog die van mij alweer snel weg. Die van Tirza was wel heel erg aan haar gehecht want die wilde echt niet wegvliegen zelfs niet toen ze het toeliet.
Donderdagochtend zijn we om 4.45 opgestaan, het vroegst van de hele vakantie. We gingen om 5.30 namelijk op een dolphin tour. Ik wist eigenlijk niet zo goed wat ik ervan moest verwachten, maar ik had niet gedacht dat we zoveel dolfijnen zouden zien, hele groepen. En sommigen sprongen nog de lucht in ook! Het was echt supergaaf om zoveel dolfijnen in hun eigen leefomgeving te zien. Ik heb nog wat foto's en video's gemaakt, maar die geven lang niet de werkelijkheid weer. Na het dolfijnen kijken zijn we vlakbij een eiland nog even gaan snorkelen. De stroming was hier wel wat sterker dan bij het eiland hoppen. We werden met een kleine kayak door een gids iets verder de zee opgebracht vlak bij een rif. Bij het rif was het water alleen nog maar superblauw en kon je verder geen koraal meer zien zo diep was het. Ook hier zag zwommen weer heel veel kleine maar ook heel veel grote vissen. Het water was hier trouwens zo helder dat ik zelfs vanuit de boot een paar blauwe zeesterren op het koraal kon zien liggen. Na het snorkelen zijn we nog naar een ander eiland geweest, het Virgin eiland, maar dat we verder niet zo bijzonder, je kon er niet zwemmen omdat er allemaal troep (uit de zee) steeds aanspoelde aan het strand, en het strand was heel klein. Bij deze tour zaten we trouwens ook weer maar met z'n tweeën op de boot. Dit is wel optimaal want zo hoef je niet op anderen te wachten en kan je zelf bepalen hoe lang je overal mee bezig bent.
Om negen uur waren we alweer terug aan het strand. Het weer zag er niet heel erg goed uit, maar het regende niet, dus omdat het onze laatste dag was, gingen we alsnog maar op het strand liggen. Het was zeker niet koud ( dat is het geloof ik nooit op de Filipijnen) dus waarom ook niet. Later werd het weer wel nog beter dus we zijn nog even goed bijgekleurd. Na nog even in het zwembad te zijn gedoken 's middags, hebben we onze jurkjes weer tevoorschijn gehaald, en zijn we op het strand gaan eten en natuurlijk hebben we daar twee fantastische cocktails bij gedronken.
De volgende dag hebben we op het vliegveld doorgebracht. Na wat vertraging ging onze vlucht van Tagbilaran naar Manila om 11 uur. 's Avonds ging ons volgende vliegtuig pas richting Taipei. Dus we hebben de hele dag gegeten, gedronken, geïnternet, en spelletjes gespeeld. Zo ging de tijd eigenlijk best wel snel. Jammer genoeg had onze vlucht weer vertraging opgelopen van twee uur wegens slecht weer. Hierdoor gingen we pas om 01.00 uur vliegen in plaats van 23.00 uur. En daardoor waren we pas om 05.00 thuis zaterdag. En zo is het cirkeltje weer rond!
Als we Manila buiten beschouwing laten, dan vond ik de Filipijnen echt geweldig. Het was zeker niet altijd zoals ik me had voorgesteld, ik had eigenlijk niet verwacht dat er nog best veel mensen zijn die nog echt in hutjes wonen. Ook had ik niet verwacht dat er in El Nido vaker geen elektriciteit is dan wel, maar achteraf gezien is dat ook wel logisch als het zover uit de buurt van alles ligt. Nog minder had ik verwacht dat in een land zonder een heel bussysteem het ov toch nog soepeler verloopt dan in Nederland. De bussen gaan hier pas rijden als ze vol zitten, en dat gaat best snel. Ze hebben verder geen tijden van hoe laat de bus vertrekt, en je kan overal op de bus stappen. Soms heb je ergens wel een soort van bushokje maar die heb ik eigenlijk niet veel zien staan. Als je op wil stappen steek je gewoon je hand uit. Zo simpel! Ook zijn er genoeg trycicles die je maar al te graag overal mee naartoe willen nemen. Zo graag zelfs dat ze je soms stalken ook al heb je al zes keer 'nee' gezegd. Ook zeggen ze heel vaak dat ze wel weten waar het is (waar je naartoe wilt) terwijl ze dat eigenlijk helemaal niet weten. Hetzelfde geldt voor taxi's.
Wat betreft Manila, kort gezegd vind ik het een stinkstad. Het is een onwijs grote stad, op iedere hoek van de straat ruikt het naar urine, omdat op iedere hoek van de straat wel weer iemand staat te plassen. Er zijn veel zwervers, er is veel smog, het is megadruk, en er zijn relatief weinig tentjes waar je wat te eten kan halen. Ontbijt was dan zoals gewoonlijk wel weer een probleem. Nauurlijk hebben sommige delen van de stad dan wel weer zijn charme, zoals Intramuros, maar verder vond ik dat er weinig te beleven viel.
Toch, iedereen die erover denkt om ooit naar de Filipijnen te gaan, die zou ik het zeker niet afraden. Het is zo'n mooi gebied met prachtige omgevingen en het heeft zoveel moois wat je nergens anders op deze wereld kan vinden. Ondanks kleine tegenslagen die we hebben gehad, was deze vakantie zeer zeker de moeite waard!
Zaterdagochtend vertrok ons vliegtuig van Puerto Princesa terug naar Manila, de hoofdstad van de Filipijnen. Het oorspronkelijke plan was om die avond met de nachtbus naar het noorden te gaan om de rijstvelden te bezoeken, en dan de volgende nacht met de nachtbus terug. Zo'n rit met de nachtbus duurt ongeveer acht uur, acht slapeloze uren. Toen wij in de Filipijnen aankwamen en al zo moe waren na 1 slapeloze nacht, hebben we al gauw besloten om dit plan toch maar niet door te zetten. Het zou veel te vermoeiend geweest zijn, en bovendien wisten we niet of we wel op tijd kaartjes voor de bus konden regelen. We hadden al vanaf Taipei geprobeerd om naar het bedrijf van de bussen te bellen, maar dit nummer werkte helaas niet.
Dat dit niet doorging, was natuurlijk geen ramp, het was heel jammer ja, want zo'n kans heb je niet vaak om zoiets moois van de wereld te zien, maar nu hadden we wel de tijd om de hoofdstad te gaan verkennen. We hadden sowieso al een hostel geboekt in Manila, zodat we daar het meeste van onze spullen zouden kunnen laten als we met de nachtbus gingen, maar nu hebben we er nog beter gebruik van gemaakt door er te blijven slapen, en we hebben er onze was gedaan. Want ja, als je twee weken op vakantie gaat met alleen maar een backpack, is het toch wel noodzakelijk om minimaal een keer al je kleding te wassen, want zoveel kleding kan helemaal niet meenemen. Het wassen ging op een primitieve manier, een bak met koud water, wat wasmiddel, en goed uitspoelen maar! We konden het gelukkig lekker buiten laten drogen.
Zondag zijn we nog even de stad in geweest. We zijn naar het Portugese gedeelte van de stad geweest, Intramuros, waar nog heel veel oude gebouwen bewaard zijn gebeleven. Ook stond er een hele mooie kathedraal, maar helaas was die gesloten. Ook hebben we nog even een mooi fort bezichtigd, waar we vooral op bankjes en stoelen hebben gezeten omdat het bloedheet was, en later zijn we naar de Manila Bay gegaan om een mooie zonsondergang te bekijken. En die was zeker mooi. Jammer dat er in het water heel veel beesten zaten die wij waterkakkerlakken hebben genoemd, want daar leken ze op, en nog erger dat die af en toe de rand op klommen waar jij op zat om van het uitzicht te genieten.
Maandag was het alweer tijd om door te vliegen naar het laatste eiland, Bohol. Daar zijn we eerst twee nachten in de hoofdstad gebleven, Tagbilaran, de laatste twee nachten zijn we naar Panglao gegaan, waar hele mooie stranden zouden zijn. De eerste dag op Bohol zijn we naar het Tarsier sanctuary geweest. Tarsier staat beter bekend als het kleinste aapje op aarde, terwijl het eigenlijk helemaal geen aapje is, het is wel een primaat maar stamt eigenlijk af van een andere diersoort. De vergelijking met aapjes is op zich wel te begrijpen als je het beestje gezien hebt. In de sanctuary leven de beestjes in hun eigen leefomgeving. We hebben er twee kunnen zien omdat ze heel klein zijn en vaak dus moeilijk te vinden. Maar twee was wel genoeg. Ze zien er echt super schattig uit met hun grote ogen die groter zijn dan hun hersenpan. Op de terugweg hebben we voor het eerst in een jeepney gezeten. Dit zijn de Filipijnse bussen die door de stad rijden. de jeepney's worden vaak helemaal volgepropt en zijn supergoedkoop om mee te reizen, maar comfortabel is wel anders.
Dinsdag hebben we de chocolate hills bezocht. Dit zijn heuvels die het hele jaar bruin zijn, en aan het begin van het regenseizoen worden ze groen. Dit prachtig stukje natuur staat ook op de werelderfgoedlijst. De reis naar de chocolate hills duurde iets meer dan een uur. Gelukkig hoefden we niet in een jeepney, maar we zaten in een vrij normale bus, dan wel zonder ramen (er zaten alleen gaten) en zonder een deur. Dat is hier blijkbaar heel normaal omdat het toch altijd super warm is, en mocht het regenen dan zijn er houten luikjes die je voor het 'raam' kan doen. De chocolate hills waren natuurlijk supermooi om te zien, maar meer dan ernaar kijken kan je niet doen, dus we hebben wat rondgelopen, mooie foto's gemaakt en wat gegeten terwijl we genoten van het mooie uitzicht.
Op de terugweg zijn we nog even gestopt bij Prony de Python. Dit is de grootste python op aarde die in gevangenschap leeft. Hij is 8,5 meter lang en hij weegt zo'n 240 kg. En guess what... we mochten in de kooi! Ik vond het best wel spannend en ook wel een beetje eng zeker om hem aan te raken en zo dichtbij hem te staan, maar gelukkig vond Tirza het nog enger. De slang was aan het vervellen dus hij was sowieso al minder actief dan normaal. Maar toen hij begon te bewegen, gingen wij toch wel even zweten, gelukkig ging het uiteindelijk allemaal goed en hebben we mooie foto's kunnen maken.
Woensdag was het alweer tijd om ons laatste hotel op te zoeken. Met een jeepney vertrokken we richting Panglao. Panglao is het meest westelijke gedeelte van Bohol wat met twee bruggen aan het eiland vast zit. Daar zaten we vlakbij Alona beach, in een hotel met twee zwembaden! Daar hebben we dus meteen maar even gebruik van gemaakt, aangezien het bewolkt was en dus niet noodzakelijk was om op het stand te gaan liggen. 's Avonds zijn we opgehaald met een personenauto om weer terug richting Tagbilaran te gaan voor de fireflies tour. Met een boot waar we alleen maar met z'n tweeën op zaten samen met een gids en twee jongens die de boot bestuurden, voeren we de Abathan river over. De vuurvliegjes zijn vaak te vinden in een gebied waar mangrovebomen staan. Ze waren maar in een aantal bomen langs de kant te zien, maar in die bomen zaten er wel heel erg veel. Hoe donkerder het werd, hoe meer je er kon zien. Op de rivier was et trouwens pikkedonker zodat we de vuurvliegjes beter konden zien. Het enige licht dat we hadden was van een van de twee jongens die een zaklamp had. We hebben zelfs nog een vuurvliegje mogen vasthouden, toen ze er twee voor ons gevangen hadden, maar helaas vloog die van mij alweer snel weg. Die van Tirza was wel heel erg aan haar gehecht want die wilde echt niet wegvliegen zelfs niet toen ze het toeliet.
Donderdagochtend zijn we om 4.45 opgestaan, het vroegst van de hele vakantie. We gingen om 5.30 namelijk op een dolphin tour. Ik wist eigenlijk niet zo goed wat ik ervan moest verwachten, maar ik had niet gedacht dat we zoveel dolfijnen zouden zien, hele groepen. En sommigen sprongen nog de lucht in ook! Het was echt supergaaf om zoveel dolfijnen in hun eigen leefomgeving te zien. Ik heb nog wat foto's en video's gemaakt, maar die geven lang niet de werkelijkheid weer. Na het dolfijnen kijken zijn we vlakbij een eiland nog even gaan snorkelen. De stroming was hier wel wat sterker dan bij het eiland hoppen. We werden met een kleine kayak door een gids iets verder de zee opgebracht vlak bij een rif. Bij het rif was het water alleen nog maar superblauw en kon je verder geen koraal meer zien zo diep was het. Ook hier zag zwommen weer heel veel kleine maar ook heel veel grote vissen. Het water was hier trouwens zo helder dat ik zelfs vanuit de boot een paar blauwe zeesterren op het koraal kon zien liggen. Na het snorkelen zijn we nog naar een ander eiland geweest, het Virgin eiland, maar dat we verder niet zo bijzonder, je kon er niet zwemmen omdat er allemaal troep (uit de zee) steeds aanspoelde aan het strand, en het strand was heel klein. Bij deze tour zaten we trouwens ook weer maar met z'n tweeën op de boot. Dit is wel optimaal want zo hoef je niet op anderen te wachten en kan je zelf bepalen hoe lang je overal mee bezig bent.
Om negen uur waren we alweer terug aan het strand. Het weer zag er niet heel erg goed uit, maar het regende niet, dus omdat het onze laatste dag was, gingen we alsnog maar op het strand liggen. Het was zeker niet koud ( dat is het geloof ik nooit op de Filipijnen) dus waarom ook niet. Later werd het weer wel nog beter dus we zijn nog even goed bijgekleurd. Na nog even in het zwembad te zijn gedoken 's middags, hebben we onze jurkjes weer tevoorschijn gehaald, en zijn we op het strand gaan eten en natuurlijk hebben we daar twee fantastische cocktails bij gedronken.
De volgende dag hebben we op het vliegveld doorgebracht. Na wat vertraging ging onze vlucht van Tagbilaran naar Manila om 11 uur. 's Avonds ging ons volgende vliegtuig pas richting Taipei. Dus we hebben de hele dag gegeten, gedronken, geïnternet, en spelletjes gespeeld. Zo ging de tijd eigenlijk best wel snel. Jammer genoeg had onze vlucht weer vertraging opgelopen van twee uur wegens slecht weer. Hierdoor gingen we pas om 01.00 uur vliegen in plaats van 23.00 uur. En daardoor waren we pas om 05.00 thuis zaterdag. En zo is het cirkeltje weer rond!
Als we Manila buiten beschouwing laten, dan vond ik de Filipijnen echt geweldig. Het was zeker niet altijd zoals ik me had voorgesteld, ik had eigenlijk niet verwacht dat er nog best veel mensen zijn die nog echt in hutjes wonen. Ook had ik niet verwacht dat er in El Nido vaker geen elektriciteit is dan wel, maar achteraf gezien is dat ook wel logisch als het zover uit de buurt van alles ligt. Nog minder had ik verwacht dat in een land zonder een heel bussysteem het ov toch nog soepeler verloopt dan in Nederland. De bussen gaan hier pas rijden als ze vol zitten, en dat gaat best snel. Ze hebben verder geen tijden van hoe laat de bus vertrekt, en je kan overal op de bus stappen. Soms heb je ergens wel een soort van bushokje maar die heb ik eigenlijk niet veel zien staan. Als je op wil stappen steek je gewoon je hand uit. Zo simpel! Ook zijn er genoeg trycicles die je maar al te graag overal mee naartoe willen nemen. Zo graag zelfs dat ze je soms stalken ook al heb je al zes keer 'nee' gezegd. Ook zeggen ze heel vaak dat ze wel weten waar het is (waar je naartoe wilt) terwijl ze dat eigenlijk helemaal niet weten. Hetzelfde geldt voor taxi's.
Wat betreft Manila, kort gezegd vind ik het een stinkstad. Het is een onwijs grote stad, op iedere hoek van de straat ruikt het naar urine, omdat op iedere hoek van de straat wel weer iemand staat te plassen. Er zijn veel zwervers, er is veel smog, het is megadruk, en er zijn relatief weinig tentjes waar je wat te eten kan halen. Ontbijt was dan zoals gewoonlijk wel weer een probleem. Nauurlijk hebben sommige delen van de stad dan wel weer zijn charme, zoals Intramuros, maar verder vond ik dat er weinig te beleven viel.
Toch, iedereen die erover denkt om ooit naar de Filipijnen te gaan, die zou ik het zeker niet afraden. Het is zo'n mooi gebied met prachtige omgevingen en het heeft zoveel moois wat je nergens anders op deze wereld kan vinden. Ondanks kleine tegenslagen die we hebben gehad, was deze vakantie zeer zeker de moeite waard!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
